Η έννοια του πολυσύμπαντος είναι μια θεωρία που προέκυψε στο πεδίο της θεωρητικής φυσικής και της κοσμολογίας. Αντί να θεωρούμε το σύμπαν μας ως ενιαίο και απομονωμένο, η ιδέα του πολυσύμπαντος υποδηλώνει την ύπαρξη πολλαπλών συμπάντων, το καθένα με τους δικούς του φυσικούς νόμους και τις αρχικές του συνθήκες. Με απλά λόγια, θα μπορούσαμε να απεικονίσουμε το έννοια του πολυσύμπαντος ως ένα τεράστιο σύνολο από φυσαλίδες ή τομείς, όπου κάθε φούσκα αντιπροσωπεύει ένα ανεξάρτητο σύμπαν. Αυτά τα σύμπαντα συνυπάρχουν, αλλά μπορεί να έχουν διαφορετικές θεμελιώδεις ιδιότητες, όπως ποικίλες φυσικές σταθερές ή ακόμη και πρόσθετες χωρικές διαστάσεις.
Σε αυτό το άρθρο θα σας πούμε την έννοια του πολυσύμπαντος, τα χαρακτηριστικά και τη σημασία του για την επιστήμη.
Έννοια του πολυσύμπαντος
Η έννοια ενός πολυσύμπαντος, όπως απεικονίζεται σε πολλές ταινίες, συμπεριλαμβανομένου του «Doctor Strange στο Multiverse of Madness», θέτει το ερώτημα της αληθοφάνειας του. Σε ποιο βαθμό αυτή η ιδέα μπορεί να θεωρηθεί ρεαλιστική;
Υπάρχουν πολλές θεωρίες για την έννοια του πολυσύμπαντος. Το 1895, ο ψυχολόγος Γουίλιαμ Τζέιμς ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο «πολυσύμπαν». Από τότε, η έννοια έχει εξελιχθεί σε μια πλούσια επιστημονική υπόθεση που προτείνει την ύπαρξη πολλαπλών συμπάντων, το καθένα με τους δικούς του νόμους και μοναδικές φυσικές ιδιότητες. Παρά την ευρεία αποδοχή τους, όλες οι θεωρίες που σχετίζονται με το πολυσύμπαν δεν έχουν ακόμη δοκιμαστεί με πειραματισμούς και παραμένουν ένα κύριο θέμα επιστημονικής έρευνας και διαμάχης.
Ο φυσικός Hugh Everett εισήγαγε τη θεωρία των πολλών κόσμων τη δεκαετία του 1950, η οποία έχει γίνει μια από τις πιο γνωστές θεωρίες. Η θεωρία προτείνει ότι το σύμπαν χωρίζεται σε δύο παράλληλα σύμπαντα κάθε φορά που γίνεται μια κβαντική μέτρηση. Σε ένα από αυτά τα σύμπαντα, το αποτέλεσμα της μέτρησης είναι ένα, ενώ στο άλλο σύμπαν, το αποτέλεσμα είναι το αντίθετο. Εάν θέλετε να εμβαθύνετε στην αναζήτηση του λευκές τρύπες, αυτή η σχετική έννοια μπορεί να σας προσφέρει περισσότερες πληροφορίες.
Αν και δεν υπάρχει πειραματική απόδειξη της θεωρίας, έχει χρησιμοποιηθεί για να φωτίσει μερικές από τις πιο περίεργες πτυχές της κβαντικής φυσικής, όπως η κβαντική εμπλοκή και η σήραγγα. Σύμφωνα με τη θεωρία του αιώνιου πληθωρισμού, το σύμπαν γνώρισε μια σύντομη περίοδο ταχείας διαστολής, κοινώς αποκαλούμενος πληθωρισμός, λίγο μετά το Big Bang. Εάν θέλετε να εξερευνήσετε περισσότερα σχετικά με αυτήν την ιδέα, ρίξτε μια ματιά στο πληθωριστική θεωρία.
Η θεωρία υποστηρίζει ότι η διαστολή του σύμπαντος θα είχε δημιουργήσει πολυάριθμα σύμπαντα με φυσαλίδες, το καθένα με τους μοναδικούς νόμους και τα φυσικά του χαρακτηριστικά. Με την υποστήριξη ειδικών όπως ο Stephen Hawking, η έννοια του αέναου πληθωρισμού προτείνει ότι το σύμπαν μας, ιδωμένο σε μεγαλύτερη κλίμακα, μοιάζει με ένα άπειρο φράκταλ, που αποτελείται από ένα πλήθος διακριτών συμπάντων τσέπης που χωρίζονται από μια τεράστια έκταση πληθωριστικού χώρου.
Η σημασία της θεωρίας χορδών στην έννοια του πολυσύμπαντος
Η θεωρία χορδών είναι ένα θεωρητικό πλαίσιο της φυσικής που επιχειρεί να συμφιλιώσει τους δύο πυλώνες της σύγχρονης φυσικής, την κβαντική μηχανική και τη γενική σχετικότητα. Υποθέτει ότι τα θεμελιώδη συστατικά του σύμπαντος δεν είναι σωματίδια, αλλά μάλλον μονοδιάστατα αντικείμενα γνωστά ως χορδές. Αυτές οι χορδές δονούνται σε διαφορετικές συχνότητες, που προκαλεί διαφορετικές ιδιότητες των σωματιδίων όπως μάζα και φορτίο. Αν και παραμένει μια άκρως εικαστική ιδέα, η θεωρία χορδών έχει προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον μεταξύ των φυσικών και του ευρύτερου κοινού λόγω των δυνατοτήτων της να παρέχει μια ενοποιημένη εξήγηση του σύμπαντος στο πιο θεμελιώδες επίπεδό του.
Η έννοια της θεωρίας χορδών υποστηρίζει ότι τα υποατομικά σωματίδια, συμπεριλαμβανομένων των κουάρκ και των ηλεκτρονίων, δεν είναι μικροσκοπικά, μοναδικά σημεία, αλλά μικροσκοπικές ταλαντευόμενες χορδές. Αυτά τα σχοινιά είναι σημαντικά μικρότερα από οτιδήποτε έχει ανιχνευθεί μέχρι αυτό το σημείο.
Η θεωρία χορδών προτείνει τη δυνατότητα και άλλων διαστάσεων εκτός από τις τρεις χωρικές διαστάσεις και μια χρονική διάσταση που παρατηρούμε στην καθημερινή μας ζωή. Αυτές οι επιπλέον διαστάσεις μπορούν να συμπιεστούν ή να τυλιχτούν σε μικροσκοπικές κλίμακες, καθιστώντας τις αόρατες με γυμνό μάτι. Ωστόσο, εξακολουθούν να έχουν αντίκτυπο στις ιδιότητες των σωματιδίων και στις δυνάμεις που δρουν πάνω τους. Για να εμβαθύνουμε στο σχήμα του Stephen Hawking και τις συνεισφορές του, μπορείτε να συμβουλευτείτε το βιογραφικό του.
Η θεωρία υποστηρίζει ότι υπάρχουν ακριβώς 11 διαστάσεις. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, η υπερβαρύτητα αλληλεπιδρά με μεμβράνες που υπάρχουν σε ένα εύρος διαστάσεων, συγκεκριμένα μεταξύ 2 και 5 διαστάσεων. Εάν ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα για το Κλίμακα Kardashev και η σχέση του με την τεχνολογική ανάπτυξη, μπορεί να είναι ένα συναρπαστικό θέμα.
Το συμπέρασμα αυτής της ιδέας είναι ότι μπορεί να υπάρχει ένας ανείπωτος αριθμός παράλληλων συμπάντων, το καθένα με διάφορους βαθμούς ομοιότητας με το δικό μας σύμπαν. Μερικά από αυτά τα σύμπαντα μπορεί να διαφέρουν με δευτερεύοντες τρόπους, ενώ άλλα μπορεί να υπάρχουν με έως και 4 ή 5 διαστάσεις.
Ύπαρξη βρανών
Η επιστημονική κοινότητα αναφέρεται σε αυτά τα εναλλακτικά επίπεδα ύπαρξης ως «βράνες» ή «μεμβράνες». Αυτή η θεωρία παρέχει επίσης μια εξήγηση για τη σχετικά χαμηλή δύναμη βαρύτητας. Το γκραβιτόν, το οποίο Είναι το μέσο μέσω του οποίου δρα η βαρύτητα, μπορεί να περάσει μόνο ανάμεσα στις βράνες. Ως αποτέλεσμα, η δύναμη του βαρυτονίου μειώνεται καθώς περνά μέσα από αυτό, οδηγώντας στην ασθενή βαρυτική δύναμη που παρατηρείται.
Μερικοί θεωρητικοί έχουν προτείνει την ιδέα ότι οι μαύρες τρύπες χρησιμεύουν ως πύλες σε εναλλακτικά σύμπαντα. Αν και η ιδέα είναι αμφιλεγόμενη, υποδηλώνει ότι αυτά τα αστρονομικά φαινόμενα θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε εντελώς διαφορετικές σφαίρες. Εάν το βρίσκετε ενδιαφέρον, μπορείτε να εμβαθύνετε σε αυτό άπειρο σύμπαν και η σχέση του με τις μαύρες τρύπες.
Οι ειδικοί έχουν προτείνει την ιδέα ότι μια μαύρη τρύπα Δεν είναι απλώς μια βαρυτική δύναμη που παγιδεύει τα πάντα μέσα στην έλξη της. Προτείνουν ότι θα μπορούσε να χρησιμεύσει ακόμη και ως πύλη προς ένα άλλο σύμπαν ή διάσταση. Η ιδέα υποδηλώνει ότι καθώς η ύλη πλησιάζει τον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας, χωρίζεται σε δύο διακριτά συστατικά: ένα που βυθίζεται στη μαύρη τρύπα και ένα άλλο που παραμένει πέρα από αυτήν.
Το υλικό που εισέρχεται σε μια μαύρη τρύπα απορροφάται και δεν μπορεί να παρατηρηθεί ξανά. Ωστόσο, το υλικό που μένει έξω από τη μαύρη τρύπα παγιδεύεται στον ορίζοντα γεγονότων. Σύμφωνα με αυτή την υπόθεση, Αυτό το υλικό θα μπορούσε να μεταφερθεί σε άλλο σύμπαν ή διάσταση.
Αν και αυτές οι έννοιες είναι άκρως εικασιακές και δεν είναι πρακτικό να επαληθευτούν πειραματικά, χρησιμεύουν για την οικοδόμηση πιθανών λεωφόρων έρευνας. Επιπλέον, διευκολύνουν τη δημιουργία εξαιρετικών ταινιών όπως το «Όλα ταυτόχρονα παντού».
Ελπίζω ότι με αυτές τις πληροφορίες μπορείτε να μάθετε περισσότερα για την έννοια του πολυσύμπαντος και τα χαρακτηριστικά του.
