Ο ήλιος είναι το πλησιέστερο αστέρι στη γη, 149,6 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τη γη. Όλοι οι πλανήτες του ηλιακού συστήματος έλκονται από την τεράστια βαρύτητα του, σε τροχιά γύρω του σε διαφορετικές αποστάσεις, όπως ακριβώς οι κομήτες και οι αστεροειδείς που γνωρίζουμε. Ο ήλιος είναι κοινώς γνωστός με το όνομα Astro Rey. πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν καλά πώς συντίθεται ο ήλιος.
Για το λόγο αυτό, θα αφιερώσουμε αυτό το άρθρο για να σας πούμε πώς αποτελείται ο ήλιος, τα χαρακτηριστικά και τη σημασία του για τη ζωή.
Κύρια χαρακτηριστικά
Αυτό είναι ένα αρκετά κοινό αστέρι στον γαλαξία μας: δεν είναι ούτε πολύ μεγάλο ούτε μικρό σε σύγκριση με τα εκατομμύρια των αδερφών του. Επιστημονικά, ο Ήλιος ταξινομείται ως κίτρινος νάνος τύπου G2.
Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην κύρια σειρά ζωής του. Βρίσκεται στην εξωτερική περιοχή του Γαλαξία, στο ένας από τους σπειροειδείς βραχίονες του, 26.000 έτη φωτός από το κέντρο του Γαλαξία. Ωστόσο, το μέγεθος του ήλιου αντιπροσωπεύει το 99% της μάζας ολόκληρου του ηλιακού συστήματος, που ισοδυναμεί με περίπου 743 φορές τη μάζα όλων των πλανητών του ηλιακού συστήματος μαζί και περίπου 330.000 φορές τη μάζα της γης μας.
Με διάμετρο 1,4 εκατομμυρίων χιλιομέτρων, είναι το μεγαλύτερο και φωτεινότερο αντικείμενο στον ουρανό της Γης. Γι' αυτό η παρουσία τους κάνει τη διαφορά μεταξύ ημέρας και νύχτας. Για άλλους, ο ήλιος είναι μια γιγάντια σφαίρα πλάσματος, σχεδόν στρογγυλή. Αποτελείται κυρίως από υδρογόνο (74,9%) και ήλιο (23,8%), με μικρή ποσότητα (2%) βαρέων στοιχείων όπως οξυγόνο, άνθρακας, νέον και σίδηρος.
Το υδρογόνο είναι το κύριο καύσιμο του ήλιου. Ωστόσο, καθώς καίγεται, μετατρέπεται σε ήλιο, αφήνοντας ένα στρώμα ηλίου «στάχτη» καθώς το αστέρι αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια του πρωταρχικού κύκλου ζωής του. Η μελέτη της σύνθεσής του είναι απαραίτητη για την κατανόηση τόσο του Ήλιου όσο και άλλων ουράνιων σωμάτων στον Κόσμο, παρόμοια με αυτό που συμβαίνει με το ανάλυση της ατμοσφαιρικής σύνθεσης και ηλιακή ακτινοβολία στον πλανήτη μας.
Πώς αποτελείται ο Ήλιος;
Ο Ήλιος είναι ένα σφαιρικό αστέρι του οποίου οι πόλοι είναι ελαφρώς πεπλατυσμένοι λόγω της περιστροφικής κίνησης. Αν και είναι μια μαζική και συνεχής ατομική βόμβα σύντηξης υδρογόνου, η τεράστια βαρυτική έλξη που της δίνει η μάζα της εξουδετερώνει την ώθηση της εσωτερικής έκρηξης, φτάνοντας σε μια ισορροπία που της επιτρέπει να συνεχίσει.
Ο ήλιος είναι δομημένος σε στρώματα, λίγο πολύ σαν κρεμμύδι. Αυτά τα στρώματα είναι:
- Πυρήνας. Η πιο εσωτερική περιοχή του Ήλιου, που περιλαμβάνει το ένα πέμπτο ολόκληρου του άστρου: η συνολική του ακτίνα είναι περίπου 139.000 km. Εκεί λαμβάνει χώρα η γιγαντιαία ατομική έκρηξη της σύντηξης υδρογόνου, αλλά η βαρυτική έλξη του πυρήνα του ήλιου είναι τόσο μεγάλη που η ενέργεια που παράγεται με αυτόν τον τρόπο χρειάζεται περίπου ένα εκατομμύριο χρόνια για να φτάσει στην επιφάνεια.
- Περιοχή ακτινοβολίας. Αποτελείται από πλάσμα, δηλαδή αέρια όπως το ήλιο και/ή το ιονισμένο υδρογόνο, και είναι η περιοχή που είναι πιο πιθανό να εκπέμπει ενέργεια στα εξωτερικά στρώματα, γεγονός που μειώνει σημαντικά τις θερμοκρασίες που καταγράφονται σε αυτό το μέρος.
- ζώνη μεταφοράς. Αυτή είναι μια περιοχή όπου το αέριο δεν είναι πλέον ιονισμένο, καθιστώντας δύσκολη την ενέργεια (με τη μορφή φωτονίων) να διαφύγει από τον ήλιο. Αυτό σημαίνει ότι η ενέργεια μπορεί να διαφύγει μόνο μέσω θερμικής μεταφοράς, η οποία είναι πολύ πιο αργή. Ως αποτέλεσμα, το ηλιακό ρευστό θερμαίνεται άνισα, προκαλώντας διαστολή, απώλεια πυκνότητας και ρεύματα ανόδου ή πτώσης, όπως και οι εσωτερικές παλίρροιες.
- Photosphere. Η περιοχή όπου ο ήλιος εκπέμπει ορατό φως, αν και ένα διαφανές στρώμα βάθους περίπου 100 έως 200 χιλιομέτρων, εμφανίζεται ως φωτεινοί κόκκοι σε μια πιο σκοτεινή επιφάνεια. Πιστεύεται ότι είναι η επιφάνεια του άστρου και όπου εμφανίζονται οι ηλιακές κηλίδες.
- Χρωμόσφαιρα: Αυτό είναι το όνομα που δόθηκε στο εξωτερικό στρώμα της ίδιας της φωτόσφαιρας, το οποίο είναι ακόμα πιο ημιδιαφανές και δύσκολο να φανεί επειδή καλύπτεται από τη λάμψη του προηγούμενου στρώματος. Έχει διάμετρο περίπου 10.000 χιλιόμετρα και μπορεί να φανεί κατά τη διάρκεια μιας ηλιακής έκλειψης με κοκκινωπή εμφάνιση.
- Crown Αυτό είναι το όνομα που δίνεται στο λεπτότερο στρώμα της εξωτερικής ατμόσφαιρας του Ήλιου, όπου η θερμοκρασία είναι σημαντικά υψηλότερη σε σχέση με τα εσωτερικά στρώματα. Αυτό είναι το μυστήριο του ηλιακού συστήματος. Ωστόσο, υπάρχει χαμηλή πυκνότητα ύλης και ισχυρό μαγνητικό πεδίο, ενέργεια και ύλη που διέρχεται με πολύ υψηλές ταχύτητες και πολλές ακτίνες Χ.
Θερμοκρασία
Όπως είδαμε, η θερμοκρασία του Ήλιου ποικίλλει ανάλογα με την περιοχή στην οποία βρίσκεται το αστέρι, αν και όλα τα αστέρια είναι απίστευτα ζεστά σύμφωνα με τα πρότυπά μας. Στον πυρήνα του Ήλιου μπορούν να καταγραφούν θερμοκρασίες κοντά στους 1,36 x 106 βαθμούς Κέλβιν (δηλαδή περίπου 15 εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου), ενώ στην επιφάνεια η θερμοκρασία «μετά βίας» πέφτει στους 5.778 Κ (περίπου 5.505 °C) και ανεβαίνει ξανά στους 2 x Κορώνα των 105 Κελβίνων. Η κατανόηση αυτών των θερμοκρασιών είναι ζωτικής σημασίας για τη μελέτη δομή της ατμόσφαιρας και επιτρέπει την καλύτερη κατανόηση τη σύνθεση και τις λειτουργίες της ατμόσφαιράς μας.
Η σημασία του Ήλιου για τη ζωή
Μέσω της συνεχούς εκπομπής ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, συμπεριλαμβανομένου του φωτός που γίνεται αντιληπτό από τα μάτια μας, ο Ήλιος θερμαίνει και φωτίζει τον πλανήτη μας, κάνοντας δυνατή τη ζωή όπως τη γνωρίζουμε. Επομένως, ο ήλιος είναι αναντικατάστατος.
Το φως του επιτρέπει τη φωτοσύνθεση, χωρίς την οποία η ατμόσφαιρα δεν θα είχε τόσο οξυγόνο όσο χρειαζόμαστε και η ζωή των φυτών δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει τις διαφορετικές τροφικές αλυσίδες. Αφ 'ετέρου, Η θερμότητά του σταθεροποιεί το κλίμα, επιτρέπει την ύπαρξη υγρού νερού και παρέχει ενέργεια για διαφορετικούς καιρικούς κύκλους. Επομένως, ο ρόλος του στο ηλιακό σύστημα είναι θεμελιώδης, όπως περιγράφεται στις μελέτες για το προέλευση των αστεροειδών και την αλληλεπίδρασή του με άλλα ουράνια σώματα, γεγονός που υπογραμμίζει επίσης τη σημασία του κομήτες στο ηλιακό σύστημα.
Τέλος, η βαρύτητα του ήλιου κρατά τους πλανήτες σε τροχιά, συμπεριλαμβανομένης της Γης. Χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε μέρα ή νύχτα, ούτε εποχές, και η Γη θα ήταν σίγουρα ένας ψυχρός, νεκρός πλανήτης όπως πολλοί από τους εξωτερικούς πλανήτες. Αυτό αντικατοπτρίζεται στον ανθρώπινο πολιτισμό: σχεδόν σε όλες τις γνωστές μυθολογίες, Ο ήλιος συνήθως κατέχει κεντρική θέση στο θρησκευτικό φαντασιακό ως ο πατέρας θεός της γονιμότητας. Όλοι οι μεγάλοι θεοί, βασιλιάδες ή μεσσίες συνδέονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με το μεγαλείο τους, ενώ ο θάνατος, το τίποτα και το κακό ή οι μυστικές τέχνες συνδέονται με τη νύχτα και τις νυχτερινές δραστηριότητές της.
