Μία από τις εποχές που ανήκουν στην περίοδο Νεογέννητο ήταν ήδη Cenozoic ήταν το Μιοκένιο. Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, έλαβε χώρα ένας μεγάλος αριθμός γεγονότων σε γεωλογικό, κλιματικό και βιολογικό επίπεδο. Σημειώθηκαν μεγάλες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας, ξεκινώντας με πτώσεις και στη συνέχεια αυξάνονταν αργά. Αυτή η άνοδος της θερμοκρασίας οδήγησε στην ανάπτυξη πολλών ειδών ζώων και φυτών, τα οποία μπορούν να συγκριθούν με αυτό που συνέβη στην Μιοκένιο.
Σε αυτό το άρθρο θα σας πούμε όλα τα χαρακτηριστικά, τη γεωλογία, το κλίμα, τη χλωρίδα και την πανίδα του Miocene.
Κύρια χαρακτηριστικά
Αυτή η εποχή ξεκίνησε πριν από περίπου 23 εκατομμύρια χρόνια και έληξε πριν από περίπου 5 εκατομμύρια χρόνια. Έγιναν αλλαγές στο ορθογόνο επίπεδο στο οποίο ανάπτυξη διαφόρων οροσειρών. Χάρη στα πολυάριθμα απολιθώματα καταγράφηκε ότι ήταν ένα στάδιο με μεγάλη ανάπτυξη σε βιολογικό επίπεδο όπου υπήρχαν μεγάλες ποικιλίες θηλαστικών. Αυτή η ομάδα ήταν αυτή που γνώρισε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη και διαφοροποίηση σε παγκόσμια κλίμακα.
Γεωλογία Miocene
Κατά τη διάρκεια της εποχής των Μυκηνών, παρατηρήθηκε έντονη γεωλογική δραστηριότητα καθώς υπήρχε μια μεγάλη κίνηση από τις ηπείρους που συνέχισε την εκτόπισή τους από την Μετατόπιση των ηπείρων. Με αυτόν τον τρόπο, σχεδόν καταλάμβανε ήδη τη θέση που έχει σήμερα. Υπάρχουν πολλοί ειδικοί που ισχυρίζονται ότι, μέχρι τότε, ο πλανήτης είχε ήδη την ίδια διαμόρφωση με αυτήν που έχει σήμερα.
Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα σε γεωλογικό επίπεδο ήταν η σύγκρουση του βορρά της αφρικανικής ηπείρου με την Αραβική Χερσόνησο. Αυτό το βαρυσήμαντο γεγονός ήταν τόσο σημαντικό αφού είχε ως αποτέλεσμα το κλείσιμο μιας από τις θάλασσες που πρέπει να υπήρχαν μέχρι αυτή τη στιγμή. Η θάλασσα ήταν ο Παρατίτης. Αυτό το γεωλογικό φαινόμενο μπορεί να σχετίζεται με άλλα γεγονότα γεωλογικού ενδιαφέροντος όπως αυτά που έχουν τεκμηριωθεί στο μέλλον.
Σε αυτό το διάστημα το κίνημα στην Ινδία δεν είχε σταματήσει ποτέ. Διατηρήθηκε και άσκησε πίεση στην περιοχή της Ασίας. Αυτό προκάλεσε τα βουνά του Ιμαλάια Ψήλωναν όλο και περισσότερο και σχημάτιζαν υψηλότερες κορυφές. Στη γεωγραφία της Μεσογείου υπάρχει μεγάλη ορογενετική δραστηριότητα και αυτή τη φορά, όπου υψώθηκαν τα πιο γνωστά βουνά σήμερα.
Το κλίμα του Miocene
Όπως αναφέραμε στην αρχή του άρθρου, το κλίμα αυτής της εποχής χαρακτηρίστηκε κυρίως από χαμηλές θερμοκρασίες. Αυτό μπορεί μόνο στην αρχή και ως συνέπεια της επέκτασης του την επέκταση του πάγου και στους δύο πόλους. Αυτή η επέκταση του πάγου προκλήθηκε από την προηγούμενη εποχή γνωστή ως Eocene. Ορισμένα περιβάλλοντα έπρεπε να αποκτήσουν κάποιες άνυδρες συνθήκες αφού δεν ήταν ικανά να συγκρατήσουν την υγρασία. Ας θυμηθούμε ότι η υγρασία είναι το κλειδί για την ανάπτυξη μικροοργανισμών και φυτών, ένας παράγοντας ζωτικής σημασίας όπως αυτός που εμφανίζεται στο .
Αυτή η εποχή με τόσο χαμηλές θερμοκρασίες δεν κράτησε για πολύ. Λίγο-πολύ στη μέση του Μειόκαινου είναι όταν οι παγκόσμιες θερμοκρασίες άρχισαν να αυξάνονται σημαντικά. Αυτή η αύξηση της θερμοκρασίας είναι γνωστή ως Βέλτιστο κλίμα μειόκαινου. Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, οι θερμοκρασίες περιβάλλοντος αυξήθηκαν σταδιακά έως και 5 βαθμούς πάνω από τις τρέχουσες θερμοκρασίες. Αυτό σημαίνει ότι ο πλανήτης είχε ήδη βιώσει μεγαλύτερες αυξήσεις θερμοκρασίας από ό,τι έχει σήμερα. Ωστόσο, η χρονική περίοδος για αυτή την αύξηση ήταν πολύ πιο αργή, δίνοντας στο είδος περισσότερο χρόνο να προσαρμοστεί.
Η παγκόσμια αλλαγή του κλίματος που βιώνουμε αυτή τη στιγμή αυξάνεται σε ανθρώπινη κλίμακα. Αυτό κάνει τα ζωντανά όντα να μην μπορούν να προσαρμοστούν σε νέες συνθήκες. Χάρη στην αύξηση των θερμοκρασιών στον πλανήτη, θα μπορούσε να αναπτυχθεί ένα πιο εύκρατο κλίμα.
Καθώς οι οροσειρές αναπτύχθηκαν με μεγάλη σημασία και ύψος, αυτό έκανε οι καθιζήσεις θα μειωθούν πολύ. Καθώς η Miocene εξελίχθηκε, ολόκληρος ο πλανήτης στράφηκε σε ένα ξηρότερο κλίμα. Για το λόγο αυτό, μειώθηκαν όλες οι επεκτάσεις του δάσους και επεκτάθηκαν οι έρημοι και οι τούνδρες.
Χλωρίδα
Μεγάλο μέρος όλων των ειδών ζώων και φυτών που υπήρχαν στο Miocene βρίσκονται σήμερα. Μπορεί να παρατηρηθεί κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου που υπήρχε σημαντική μείωση τόσο στα δάση όσο και στις ζούγκλες λόγω των αυξήσεων της θερμοκρασίας και της έκτασης της ξηρασίας που αναφέρθηκαν παραπάνω. Δεδομένου ότι οι βροχοπτώσεις γίνονταν όλο και χαμηλότερες, τα φυτά έπρεπε επίσης να προσαρμοστούν σε αυτές τις αλλαγές.
Κατά την εποχή των Μυκηνών άρχισαν κυριαρχούν στα ποώδη φυτά και άλλα μικρού μεγέθους που είναι πιο ανθεκτικά σε μεγάλες περιόδους ξηρασίας, γεγονός που τους επέτρεψε να αναπτυχθούν σε διάφορες περιοχές. Ένα από αυτά τα είδη είναι το chaparral. Σε αυτό το διάστημα ευδοκίμησαν και τα αγγειόσπερμα, τα οποία είναι φυτά που έχουν ήδη καλυμμένους σπόρους, καθώς και κάποια είδη που μπορούμε επίσης να θαυμάσουμε σήμερα.
Πανίδα
Τα θηλαστικά ήταν η πιο κυρίαρχη ομάδα ζώων κατά τη διάρκεια της εποχής του Μειόκαινου.. Μπορούν να διαφοροποιηθούν σε μεγάλο βαθμό χάρη στις κλιματικές αλλαγές και το κλείσιμο της Θάλασσας του Παραθέυσου. Θα αναπτυχθούν όλοι οι τύποι θηλαστικών, από τη μικρότερη ομάδα τρωκτικών έως μεγάλα θηλαστικά, όπως ορισμένα θαλάσσια θηλαστικά, που μας θυμίζουν πολλά σημερινά είδη.
Τα πουλιά γνώρισαν επίσης μεγάλη επέκταση κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, παρέχοντας αξιοσημείωτη ποικιλομορφία στο οικοσύστημα. Τα χερσαία θηλαστικά που κυριαρχούσαν την εποχή ήταν τα εξής:
- Γομφοθέριο (Εξαφανισμένος)
- Αμφίκυον (Εξαφανισμένος)
- Μεριδίππος (Εξαφανισμένος)
- Αστραποθήριο (Εξαφανισμένος)
- Μεγαπετάς (Εξαφανισμένος)
Από τα υδρόβια θηλαστικά μπορούμε επίσης να δούμε ότι ήταν σε μεγάλο βαθμό διαφοροποιημένα και οι πρόγονοι των σημερινών φαλαινών είχαν την προέλευσή τους. Μεταξύ εκείνων που μεγάλωσαν και αναπτύχθηκαν περισσότερο ήταν εκείνοι που ανήκαν στην ομάδα των κητωδών, ειδικά τα odontocetes. Αυτά ήταν οδοντωτά ζώα που έφτασαν σε μήκος έως και 14 μέτρα. Η διατροφή τους ήταν πλήρως σαρκοφάγα και έτρωγαν άλλα ψάρια, καλαμάρια και ακόμη και κητοειδή από την ίδια ομάδα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε τα ερπετά. Βρήκαμε επίσης μια σειρά από ερπετά που αναπτύχθηκαν αρκετά καλά, τα οποία μπορούν να παρατηρηθούν σε αρχεία απολιθωμάτων, μερικά από αυτά που βρέθηκαν στο βόρειο τμήμα της Νότιας Αμερικής. Η χελώνα του γλυκού νερού είναι η μεγαλύτερη μέχρι τώρα. Το απολίθωμα μας δείχνει μια χελώνα που μπορεί να έχει μήκος περίπου δύο μέτρα. Ήταν σε σαρκοφάγα διατροφή και το θήραμά του ήταν αμφίβια και ψάρια.
Όπως μπορείτε να δείτε, αυτή τη φορά ήταν αρκετά καλή για την ανάπτυξη όλης της ζωής στον πλανήτη. Ελπίζω ότι με αυτές τις πληροφορίες μπορείτε να μάθετε περισσότερα για την εποχή του Miocene.