Το ιστορικό επίτευγμα του Apollo 11 το 1969 όχι μόνο έδωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες ένα σημαντικό πλεονέκτημα στον συνεχιζόμενο ανταγωνισμό με τη Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ), αλλά σηματοδότησε επίσης ένα άνευ προηγουμένου ορόσημο στην επιτυχή προσγείωση ανθρώπων στη Σελήνη. Παρά το πέρασμα 50 και πλέον ετών, αυτό το εξαιρετικό επίτευγμα παραμένει ασύγκριτο και ανεπανάληπτο. Καθώς η εξερεύνηση συνεχίζει να ωθεί τα όρια, να αποκαλύπτει νέα σύνορα και να διευρύνει τις γνώσεις μας για το άγνωστο, γίνεται όλο και πιο περίπλοκο να αναρωτιόμαστε γιατί δεν έχουμε αποτολμήσει να επιστρέψουμε στη Σελήνη όλο αυτό το διάστημα.
Ποιος είναι ο λόγος πίσω από την αποτυχία μας να ξαναεπισκεφτούμε τη Σελήνη;
Για να κατανοήσουμε καλύτερα το θέμα, αναζητήσαμε την τεχνογνωσία του Δρ. Alejandro Farah Simón, ενός διακεκριμένου μέλους τόσο του Ινστιτούτου Αστρονομίας του Εθνικού Αυτόνομου Πανεπιστημίου του Μεξικού (UNAM) όσο και του Πανεπιστημιακού Διαστημικού Προγράμματος (PEU). Ακολουθεί η απάντησή του που μεταδόθηκε στο National Geographic en Español.
Ως το πλησιέστερο ουράνιο σώμα στη Γη, Η Σελήνη έχει τη διάκριση ότι είναι ο μοναδικός φυσικός δορυφόρος του πλανήτη μας και ο πέμπτος μεγαλύτερος στο Ηλιακό Σύστημα. Ωστόσο, ακόμη και με την εγγύτητά τους, οι τεράστιες αποστάσεις του διαστήματος παραμένουν ένα τρομερό εμπόδιο για τις ανθρώπινες αποστολές εξερεύνησης.
Στην πιο κοντινή του απόσταση, Ο δορυφόρος απέχει 360.000 χιλιόμετρα από τη Γη. Ο ερευνητής υπογραμμίζει δύο προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει η τεχνολογία: την έλξη της βαρύτητας του πλανήτη μας και την πολυπλοκότητα που συνεπάγεται η πλοήγηση σε ένα μέρος που απαιτεί κατανόηση της τροχιακής μηχανικής για την πρόβλεψη της θέσης του ουράνιου σώματος κατά την άφιξη.
Ο Δρ Alejandro Farah Simón εξηγεί ότι για ένα διαστημόπλοιο να εγκαταλείψει επιτυχώς τη Γη και να φτάσει στη Σελήνη, πρέπει να έχει ταχύτητα 7,8 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο. Εάν δεν επιτευχθεί αυτή η ταχύτητα, η βαρυτική έλξη της Γης θα εμπόδιζε την αποκόλληση. Επιπλέον, η διασφάλιση της ασφάλειας και της ευημερίας του πληρώματος παρουσιάζει μια άλλη σειρά προκλήσεων. Δεν πρόκειται μόνο για την παροχή τροφής, αέρα και νερού, αλλά είναι επίσης ζωτικής σημασίας η προστασία των αστροναυτών από την ηλιακή ακτινοβολία, δονήσεις και απροσδόκητες αλλαγές κατεύθυνσης.
Τι χρειάστηκε για να φτάσουμε στη Σελήνη;
Σύμφωνα με τον ειδικό, Η αποστολή Apollo 11 αφορούσε τη συνεργασία περίπου 400.000 ανθρώπων και απαιτούσε μια εκπληκτική επένδυση 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αυτά τα στοιχεία υπογραμμίζουν την τεράστια σημασία της προσγείωσης στο φεγγάρι ως αξιοσημείωτο επίτευγμα στους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας. Ο εμπειρογνώμονας αναφέρει περαιτέρω ότι, λόγω της εκτεταμένης οργάνωσης και της οικονομικής υποστήριξης που απαιτείται για μια τέτοια προσπάθεια, είναι απίθανο να αναληφθούν παρόμοια έργα με την επιθυμητή συχνότητα.
Ποιος είναι ο στόχος μιας επερχόμενης αποστολής στο φεγγάρι; Βασικά, η επόμενη σεληνιακή αποστολή στοχεύει να συμμετάσχει στη διαστημική εξόρυξη και να δημιουργήσει μια βάση πέρα από τη Γη. Επιπλέον, υπάρχει ένα συγκεκριμένο ισότοπο γνωστό ως ήλιο-3, το οποίο είναι άφθονο στη Σελήνη αλλά σπάνιο στον πλανήτη μας. Η επιστροφή στη Σελήνη αποτελεί μια πολύτιμη ευκαιρία για τη συλλογή αυτού του αερίου, το οποίο έχει τη δυνατότητα να διατηρήσει τον πολιτισμό μας για χιλιάδες χρόνια μέσω της πυρηνικής σύντηξης.
Λόγοι για τους οποίους δεν έχουμε επιστρέψει στη Σελήνη
Έλλειψη κινήτρων και χρηματοδότησης
Η άφιξη του ανθρώπου στη Σελήνη επηρεάστηκε έντονα από το ιστορικό πλαίσιο. Ως απάντηση στις πολιτικές εντάσεις με τη Σοβιετική Ένωση, οι Ηνωμένες Πολιτείες πήραν την απόφαση να ξεκινήσουν μια επανδρωμένη αποστολή στον ουράνιο γείτονά μας. Το National Geographic τονίζει ότι χωρίς αυτόν τον έντονο ανταγωνισμό, θα ήταν ένα επίπονο έργο για τους Αμερικανούς συγκεντρώνει σχεδόν 400.000 ανθρώπους και διαθέτει σε μια περίοδο 14 ετών όσα σήμερα θα ισοδυναμούσαν με περίπου 106.000 εκατομμύρια ευρώ.
Ξεκινώντας το 1960, σημειώθηκε σημαντική αύξηση στο χρηματικό ποσό που διατέθηκε για το αμερικανικό διαστημικό πρόγραμμα, φτάνοντας τελικά σε ένα πρωτοφανές υψηλό του 5,3% του εθνικού προϋπολογισμού το 1965. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, παρατηρήθηκε μείωση του ενθουσιασμού και της υποστήριξης για το αμερικανικό διαστημικό πρόγραμμα.
Απώλεια ενδιαφέροντος
Καθώς περνούσε ο καιρός, η πολιτική ζέση γύρω από τον «Διαστημικό Αγώνα» εξασθενούσε, που προκάλεσε την πρόωρη λήξη του προγράμματος παρά τον αρχικό σχεδιασμό για την εκτέλεση 20 αποστολών. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου επηρέασε αυτή την απόφαση. Μετά την επίδειξη της αμερικανικής υπεροχής στην επιστήμη, το κόστος της διατήρησης των διαστημικών προγραμμάτων έγινε πολύ επαχθές για να δικαιολογηθεί.
Δεν υπάρχει άλλη χρηματοδότηση
Κατά τη δεκαετία του 1980, ο Πρόεδρος Νίξον μείωσε σημαντικά τη χρηματοδότηση της NASA και παρά τις προσπάθειες του Ρίγκαν να αναστήσει διαστημικές αποστολές, αντιμετώπισε περιορισμούς στην απόκτηση πρόσθετων κεφαλαίων.
Ο Πρόεδρος Μπους προσπάθησε να ξεκινήσει μια νέα πρωτοβουλία με στόχο την ώθηση της NASA προς τη Σελήνη και τον Άρη, αλλά αντιμετώπισε την αντίθεση από το Κογκρέσο.
Ατύχημα με διαστημικό λεωφορείο Challenger
Τραγικά, το διαστημικό λεωφορείο Challenger εξαφανίστηκε μόλις 73 δευτερόλεπτα μετά την απογείωση στις 28 Ιανουαρίου 1986. Αυτό το καταστροφικό γεγονός είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια και των επτά γενναίων μελών του πληρώματος: Francis Scobee, Michael J. Smith, Ronald McNair, Ellison Onizuka, Gregory Jarvis, Judith Resnik και Christa McAuliffe.
Ως αποτέλεσμα του ατυχήματος, οι πτήσεις ανεστάλησαν για τριάντα δύο μήνες. Σε απάντηση, ο Ρόναλντ Ρίγκαν ίδρυσε την Επιτροπή Ρότζερς, μια ειδική επιτροπή επιφορτισμένη με τη διερεύνηση του περιστατικού. Η επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η οργανωτική κουλτούρα και η διαδικασία λήψης αποφάσεων της NASA επηρέασαν το ατύχημα. Ανακαλύφθηκε ότι από το 1977, Οι αξιωματούχοι της NASA γνώριζαν ένα κρίσιμο ελάττωμα στον σχεδιασμό του ενισχυτή στερεού πυραύλου του Morton Thiokol, που σχετίζεται ειδικά με τους δακτυλίους O. Ωστόσο, αυτό το ζήτημα δεν αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά.
Επιστημονικές δυσκολίες
Περίπου το 17% του αμερικανικού πληθυσμού είχε το προνόμιο να παρακολουθήσει ζωντανά την εκτόξευση. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αντιμετωπίστηκαν αρκετές επιστημονικές προκλήσεις. Ενώ έχουν σημειωθεί σημαντικές πρόοδοι στην επιστημονική πρόοδο τον τελευταίο καιρό, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τους κινδύνους που ενυπάρχουν στο διάστημα. Τη στιγμή που κάποιος βγαίνει πέρα από την ατμόσφαιρα της Γης, Τα πληρώματα αντιμετωπίζουν συνεχώς τους κινδύνους του κενού, των διακυμάνσεων της θερμοκρασίας και της έκθεσης στην ακτινοβολία.
Επιπλέον, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η Σελήνη θέτει σημαντικές προκλήσεις για την ανθρώπινη εξερεύνηση. Το απόκρημνο έδαφός του, που χαρακτηρίζεται από κρατήρες και βραχώδεις επιφάνειες, παρουσιάζει εμπόδια που περιπλέκουν τις ασφαλείς προσγειώσεις. Αξίζει να ληφθεί υπόψη ότι, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την ιστορική επανδρωμένη προσγείωση σε φεγγάρι, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών επένδυσε μεγάλους οικονομικούς πόρους, αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, στην ανάπτυξη και ανάπτυξη δορυφόρων για τη σχολαστική χαρτογράφηση της σεληνιακής επιφάνειας και τον εντοπισμό τοποθεσιών κατάλληλων για τον Απόλλωνα .
